Vieren

'Eerste Paasdag', vandaag.

En moet even aan een gesprekje denken, deze week.

"Vrijdag afpreken?"

"Ja, is goed."

"Oh, nee, zijn de kinderen niet vrij van school? Iets met religie of zo?"

"Ja, Pasen, toch of zo?"

Haha, dat heb je wanneer je echt bij de dag leeft..

Vrijdagavond was onverwacht wel bijzonder.

Een kerkgemeenschap die ruimte huurt bij Knowmads zorgde dat de school met viool en zang (aria's van Bach) was gevuld.

Bij Knowmads passend: alles behalve 'perfect'. Niet te vergelijken -wat ook niet moet- met een mattheus-passion in de concertzaal, maar het had iets warms en knus. 

Ondertussen mooie gesprekken. Over geloof. Wat me altijd goed doet.

Ik heb zo weinig met religie. Maar wél met geloof.

Met een fundament hebben in jezelf.

Niet gebaseerd op leefregels, op overtuigingen of andermans' wijsheid.

Nee.

Op een verbinding. Met jezelf en het Leven.

Pasen voor mij is voor stilstaan (als je wilt) bij 'the good remains'.

En de cyclus.

Iets gaat dood, maar het gaat ook weer verder.

Het Levende (onnoembare, niet-uitlegbare) blijft.

Wanneer je dat met de wereldsituatie combineert dan kun je toch niets anders dan vieren?

Ja, er is ellende. Maar ook het van honger stervende kindje is meer dan het substantiele, wat wij zien.

Het niet-subtantiele blijft.

Kan niet anders dan blijven.

Ook de hele planeet kan ontploffen, maar 'het grotere, in ons en in alles' blijft.

Dát betekent voor mij Pasen.

Voor mij is de ellende meer iets om boos over te zijn op ons zelf.

Ik herinner me kerkdiensten van vroeger.

Als klein meisje begreep ik al niet: in de kerk werd Jezus vereerd. Bewonderd.

En werd het hele plaatje niet gezien.. er was zo een serieusheid, starheid. Het leven ging door, er veranderde niks. Iedereen bleef gewoon zijn inkopen bij de supermarkt doen, het nieuws kijken, z'n tuintjes nog wat met bestijdingsmiddelen besproeien etc.

Tewijl Jezus het over het Léven had..

En alles in het dorpje leek zo ongelovelijk leven-loos..

Waar was de bewondering, de échte bewondering?

Waar was het vieren?

En dan bedoel ik het niet met feestjes of zo. Nee, het vieren, innerlijk, en zo elk moment een vlammetje kunnen overdragen.

Voor mij heeft geloof met dat vlammetje te maken.

'Het vuur' in jezelf hoeft geen naam te hebben (christelijk, boeddhistisch, of wat dan ook).

Maar het vertrouwen erin kun je doorgeven. Het belang van 'vuur'.

In álles. Zonder iets te hoeven benoemen. Wat alleen maar verdeeld, en wat onzin is, want hoe kunnen wij iets wat zo-ongelovelijk-groots is bekaderen, het in een hokje stoppen? Getuigt wat van arrogantie en domheid, niet? 

Bekijk de katjes, die deze tijd opengaan. Alle bloesems.

Ervaar hoe het bloed in je lichaam stroomt en wat een perfect systeem je lichaam is.

Hoe subtiel alles samen werkt.

The good remains.

Vier, vier!

Dat is ook wat je kan leren van mensen die veel minder bezit hebben..

Wat ik in Eritrea heb geleerd: hoe arm in ons opzicht iemand ook kan zijn, er is vaak zo veel meer vrolijkheid en lichtheid.

Ikzelf voelde me eerder arm. Door geleerd te hebben niét te vieren.

Niet opgegroeid te zijn met dat wat er is genoeg is.

Dát is wat de wereldsituatie ons als spiegel geeft.

En dáár ligt de oplossing, denk ik.

Continu met je 'eigen vuur' bezig zijn.
Je eigen. Dichtbij.

Geen verering van wie of wat dan ook, maar van: dit.

Dichtbij.

Dit moment -Léven- , met alles wat het in zich heeft.