Ik herinnerde me me net iets.
Zo'n zestien jaar geleden.
Ik kwam van de zaterdagse bio markt, net boodschappen gedaan, en thuis op het bed, blij (want wat was er mooier om op zo'n mooie herfstdag samen op pad te gaan) kleine Julianna uit de draagdoek halend.
Er viel een briefje uit de capuchon van haar vestje.
Een briefje zonder dat ik het door had was er in gestopt.
Ik las het, en het raakte me.
Het was een gedicht.
Precies weet ik het niet meer, maar het eindigde met (in andere woorden) : laat je leven een pad met bloemen zijn, laat geen sporen na dan mooie.
Geen actie vanuit een religie, niet vanuit een organisatie. Althans niet dat ik weet, er stond verder niks vermeld.
Gewoon een mooie wens.
Het gedicht vond ik mooi, en de actie ook. Onopvallend, stilletjes, anoniem.
Niet schreeuwerig, niks 'luid' of opgedrongen.
Een klein kadootje (en ik vind het vast op een goeie dag nog wel ergens, want altijd bewaard) voor een klein meisje.
Klein, maar 'groots'.
Want ja, ik denk ook dat het geweldig is om het tegendeel van een ravage achter te laten.
Mooiheid, lichtheid, goeds... 'fris', 'groens' (lemlem)
'Helder' zijn; een geweldige uitdaging elke dag, elk moment, een leven lang.