Los

Van de meeste problemen (wereld- tot persoonlijk) kunnen we zeggen: 'de oorzaak ligt bij het systeem'. 'Dáár. Bij hun!' 

Maar.

Hoe ver laten we zélf dat systeem ontstaan?

Wat is onze rol? -nu- 

Hebben we zelf een soort puberteit doorgemaakt, schoppend en afzettend?

Of slikken we alles nog steeds 'als zoete koek' wat ouders (lees regering/ systeem) ons voorkauwt?

Hebben we door middel van dat afzetten geleerd ons zelf te zijn, en naar onszelf te luisteren?

Zonder te aggregeren, zonder te vluchten?

Zijn we onafhankelijk?

In een bepaald opzicht los van het systeem? Onszelf?

Dán bestaat 'het systeem' eigenlijk niet.

Dan is 'systeem' alles wat naar 'vasthouden' ruikt. Een verzameling van mensen die 'vasthouden aan'. Zoals kinderen aan de hand van.

Niet 'slecht'. Zo ben jij ook geweest. Afhankelijk.

Maar jij loopt los nu. Na de lessen van het afzetten jezelf gevonden.

Systeem is dan eigenlijk niet zo belangrijk meer.

Meer wat jezelf doet! 

Een systeem is eigenlijk niks anders dan een 'zo moet het'. Een stramien. 

Een 'zo doen we het, want iedereen doet het, en het wordt van me verwacht' (zoals ouders van je verwachtten)

Maar iedereen is vrij.

En door dat in te zien (door te zien wie je   bent) wordt 'systeem' minder krachtig.

Systeem en (familie) traditie. Veel overeenkomsten.

Op eigen benen staan. 

Zelf kiezen.

Ondanks veel oud (systeem, traditie) is er altijd ruimte voor nieuw.

Lemlem.

Wat als we daar ons aandacht (energie) naar toe brengen.

'Volwassen' genoeg zijn om niet meer naar ons ouders (lees systeem) te wijzen ('t komt door hún!)

Nee. Elkaar vinden! Samen bouwen aan nieuws! Vanuit (je eigen) vrijheid (=kern)!