Ik stond in de rij bij de kassa. Van de Hema. Een Sinterklaas muziekje
op de achtergrond. Mensen om me heen met cadeautjes. Uitpuilende
mandjes. En het voelde vreemd. Ja, gewoon vreemd.
Ik voelde zo duidelijk: het klópt niet!
Dit hele systeem. Hoe we het met z'n allen gebouwd hebben. Waar iedereen een enorme rol in heeft.
Sinterklaas.
Lekker consumeren.
Het begin van de feesttijd hier van de winkeliers in Nederland.
Het voelde als 'we kunnen de schijn niet meer lang ophouden'.
We kunnen ons kinderen cadeautjes laten blijven geven; ze de veiligheid en de luxe geven. Dat is er immers!
Maar..het wankelt. Aan alle kanten. Oók in Nederland.
Dit consumentisme, wat we zó gewend zijn, ís niet duurzaam.
Blijft niet bestaan.
Het maakt onszelf kapot.
De wereld. Door onze leefstijl gecreëerde rampen hier, door onze leefstijl gecreëerde rampen daar.
Natuurlijk we kunnen de vinger wijzen naar de mafiose grootmachten.
Maar wie neemt van ze af? En neemt weer van hun af?
We hebben toegang tot zoveel informatie, kunnen de lijntjes trekken, en
toch doen we nog mee. Geven wij nog steeds elke dag grif geld uit aan
van alles en nog wat, en komt dat grotendeels uiteindelijk in handen van
'de groten'.
Een luiigheid.
Een soort veiligheid.
Een klein voorbeeld vind ik het verschil in koken tussen mijn moeder en grootmoeder.
In de generatie van mijn moeder is er wat ingeslopen van 'e-nummers',
'smaakversterkers', kant en klare maggi-kruidenmixen, etc.
Hoe mijn zus en ik ook zeiden 'het is niet goed', mijn moeder vond het blijkbaar gemakkelijk.
Mijn oma had het misschien ook wel gedaan wanneer het er in haar tijd
was geweest, dat weet ik niet. Maar zij kookte nog gewoon 'normaal'. In
de tijd dat biologisch nog gewoon normaal was, en bespoten een
uitzondering.
Maar er kwam dus een soort luiigheid.
In ons hele levensstijl. Een soort gemakzucht. De maggi-blokjes als piepklein voorbeeld.
En die is er nog steeds.
Hoe 'duurzaam'en 'bewust' we ook denken te zijn, misschien.
Het lijkt in zoveel dingen te zitten!
Maar we worden door elkaar geschud.
Wat gebeurt er veel in de wereld. Ver weg, dichtbij.
"Het werkt niet, het werkt niet!"al die symptomen laten ons wat zien.
We hebben met z'n allen een houding die ziek maakt.
Een attitude van 'it isn't me!'
Maar it IS me. And YOU.
It's on us.
En niemand anders.
Gaan we leven? Het is geen spel. We kunnen toch niet anderen er een spel
van laten maken en daarin meespelen (maar niet de hoofdrol, die hebben
ze zichzelf toebedeeld), omdat het wel lekker gemakkelijk is (zoals even
een pakje maggi door het eten)? Lekker comfortabel?
De paar minuten in de rij. Er ging veel door me heen. Met
sinterklaasliedjes op de achtergrond en mensen met volle winkelmandjes
voor en achter me.
Hoe lang deze zogenaamde rust nog?
Hoe lang kunnen we gezéllig sinterklaas vieren (en straks kerst) terwijl
het zo duidelijk is: 'Onze lifestyle!! Onze houding!! Onze energie!
Waar steken we die in? Daar waar het echt nodig is? Hebben we überhaupt
nog wel echt energie?'