Thuis

Zonet las ik dit.  Ik deel het even, omdat het het zo waard is te lezen én om te laten weten, waar ik op dit moment, nu ik dit schrijf hier, zeg maar 'sta' (het is maar een héél kort artikeltje op Medium, en hoop dat je de link even opent)

"If we do not place Home beyond us… outside… far away… but instead carry it within, as our way of caring, seeing, learning and being, we become re-covery. Which is to say: shelter. To living moments, ways, places and beings. To relationships. To life and soul-waters. To flow. Like a heartbeat." 

Daar is waar het om gaat.

Daar is waar het om gaat.

Heb ik daarom vaak zo'n moeite met vragen als deze?

"Hoe gaat het?"(alsof je in een paar woorden -hapsnap- kunt uitleggen dat het 'goed' is omdat je -wat er ook voor omstandigheden zijn- je weet waar je thuis is?) 

"Waar ben je mee bezig?"(alsof er iets belangrijkers te doen is dan constant 'thuis' en de wereld hier te verbinden -voor jezelf en zo ook voor anderen?)

"Wat is je droom?" (alsof -hoe mooi en nobel ook-  deze in het niets valt bij de werkelijkheid; het énorme wat er nú op dit moment is, dit thuis voelen?)

Sowieso vind ik communicatie vaak heel moeilijk wanneer je niet echt de tijd voor elkaar neemt.

Korte gesprekjes, zo even tussendoor, vind ik niet altijd even 'fijn'.

Communicatie. Commune. Het is verbinden dóór stilte.

En die stilte, die ruimte, die wordt gewoon teveel niet gezien. Niet erkend. "Tijd is geld."

Rust en ruimte. Dit te voelen, je thuis, is het meest kostbare.

Rust en ruimte. Het lijkt wel of we het meest kostbare het meest onderwaarderen. Ik zeg 'we', omdat onze maatschappij ons iets totaal anders spiegelt. Een maatschappij die we gecreëerd hebben vanuit een gat, een leegte. Een missen naar 'huis'. Een dan-maar-moeten-opvullen van dat gat.

Terwijl we elk moment 'thuis' kunnen zijn.., hier niks voor nodig hoeven te hebben!

Niks. 

"Nodig-hebben?"

Die woorden passen totaal niet in 'thuis-zijn'.. Alsof  'nodig-hebben' niet bestaat. 

-to be continued