We zijn de weg kwijt.
Te lang spelen we onze echte rollen niet.Te lang hebben we ons laten domineren door systemen gebaseerd op de linkse rechterhelft
Rechtlijnigheid.
De wereld gaat er aan kappot.
Jij, ik. Wij, die het in beginnen te zien (en vaak denken dat we al heel ver zijn, omdat we het toch allemaal net wat anders doen dan de rest), leven nóg niet VOL.
Als we dat zouden, zou iedereen met wie we in contact waren méédoen, besmet zijn, met het virus wat nu écht nodig is: doen wat we kúnnen doen om alle leven te redden. De levens van álle mensen die nog mee worden gesleurd, of zich laten meesleuren, het leven op de planeet zelf. Laten beleven wat voor kostbare rollen we hebben, en wat er te doen is.
Laten beleven. Niet met text, zoals dit. Maar écht.
Mijn wil. Intentie. Richting.
Mijn leven. Mijn échte rol gaan spelen, er écht in gaan staan.
Ander werk is niet belangrijk. Zijn wie je écht bent, delen wat je te doen hebt. Dat telt.
Inzien dat je die -enorme- verantwoordelijkheid hebt.
Dat het Leven niet zomaar wat is.
Dat we kúnnen, en teminste proberen, als we wíllen. De noodzaak voelen. En de pijn van alle leven(s) die we laten verliezen door niks/ veel te weinig of het verkeerde te doen. Door niet je eigen rol te spelen. Niet op te staan.
Dat is je hele eigen verantwoordelijkheid. Opstaan kun je zelf, overal, onder elke omstandigheid.
Afgeven op anderen is waardeloos.
Jij bent het.. Ik ben het. En ik besef meer en meer hoe dat télt.