Sprookjes

Wat bracht (/brengt) mensen er toe in de ideologie van de nazi's te geloven? Er voor te gaan?

Ik kan me niet voorstellen dat het alleen armoede was, uitzichtloosheid.

Dat een nieuw sprookje zoveel macht had!

Is het niet een gebied in onszelf, wat we niet onderzocht hadden?

Hebben we dat nu?

Of gaan we nu voor een beter soort sprookje?

Wat als mijn grote geliefde sterk in een sprookje, lees Utopia, geloofde.

Zou ik koste wat kost mee gaan, omdat hij nou eenmaal mijn grote geliefde (aka leider) was?

Nee.

Ik leef mijn eigen leven. Zonder sprookje. Zonder Utopia. 

Maar een meer-dan-sprookje wat Het Dagelijks Leven heet. Een schakel van Nu's.

Mijn leider: het Leven.

Ik zou met mijn geliefde de reis willen maken, maar of dat mogelijk zou zijn als hij koste wat kost zijn Utopia zou willen realiseren..?

Of het mogelijk zou zijn wanneer voor hem een sprookje sterker zou zijn dan het grootste moment "ooit": NU?

In-verbinding-in -het nu is volgens mij ' heaven on earth'.
"In verbinding". Ik schrijf er te lichtjes over. Maar het is Alles (hoger dan hoog, dieper dan diep).

Stilletjes

Ik herinnerde me me net iets.

Zo'n zestien jaar geleden.

Ik kwam van de zaterdagse bio markt, net boodschappen gedaan, en thuis op het bed, blij (want wat was er mooier om op zo'n mooie herfstdag samen op pad te gaan) kleine Julianna uit de draagdoek halend.

Er viel een briefje uit de capuchon van haar vestje.

Een briefje zonder dat ik het door had was er in gestopt. 

Ik las het, en het raakte me.

Het was een gedicht.

Precies weet ik het niet meer, maar het eindigde met (in andere woorden) : laat je leven een pad met bloemen zijn, laat geen sporen na dan mooie.

Geen actie vanuit een religie, niet vanuit een organisatie. Althans niet dat ik weet, er stond verder niks vermeld.

Gewoon een mooie wens. 

Het gedicht vond ik mooi, en de actie ook. Onopvallend, stilletjes, anoniem.

Niet schreeuwerig, niks 'luid' of opgedrongen.

Een klein kadootje (en ik vind het vast op een goeie dag nog wel ergens, want altijd bewaard) voor een klein meisje.

Klein, maar 'groots'.

Want ja, ik denk ook dat het geweldig is om het tegendeel van een ravage achter te laten.

Mooiheid, lichtheid, goeds... 'fris', 'groens' (lemlem)

'Helder' zijn; een geweldige uitdaging elke dag, elk moment, een leven lang.

Niet bang

Een totalitair systeem?

The new world order?

Praat me dat niet aan.

Dit betekent 'dood'.

Ik geloof in Leven.

Ik wéét dat Leven sterker is dan alles.

Ik deel de angst niet. Nooit.

Angst en kwaadheid zijn niet mijn drijfveren. Nooit.

Een paar vragen aan mezelf

Na het lezen van dit: 

stelde ik mezelf de vragen. 

* Wat is wat ik het liefste wil leren? Waar ligt mijn nieuwsgierigheid?

- Hoe we anders, mooier, samen kunnen werken met z'n allen (noem het 'cocreatie') 

Wat hetgeen is wat bindt, wat duurzaam is en wat goeds laat groeien. Wat voorbeelden zijn waar dit gebeurt.

*Wat is de noot die ik wil kraken?

-Hoe groeien en bloeien we als mensheid meer, en hoe leef ik dit ook zelf?

Mijn eigen leven, elke dag, is één groot, doorlopend onderzoek. Wat geweldig is.. Ik heb geen 'purpose'. Alleen: Leven.

*Waar werk je aan wat veel groter is dan jezelf?

-Eigenlijk denk ik dat 'het kleine', het héle dichtbije, jezelf; je binnenste, je gevoelswereld, tegelijkertijd het allergrootste is.

Ben je hier mee bezig, dan ben je tegelijkertijd ook met iets wat veel groter is dan jezelf bezig.

Waarom? Je krijgt meer en meer besef van het immense. Het Leven.

*Wat is mijn medicijn?

-Voor alle mediocratie, pijn, ellende en haat in de wereld en mijn wereld heb ik een medicijn. 

En ik brouw elke dag aan sterkers.

Voor nu is het een énorme dankbaarheid.

Iets meer dan twintig jaar geleden was ik er op een gegeven moment bijna niet meer. En hét momént dat ik bleef leven,

en ik het Leven zó immens voor me

zag en door me heen voelde is tot nu toe het sterkste en meest bepalende ingrediënt.

Het besef ook, diép, heel diep, dat we triljoenen cellen zijn, organelles, en bacteriën. Eén enorm, enorm, énorm samenwerkings verband, zo een geheel... Hoé dit géén dagelijkse voeding kan zijn, je energie gevend om alles aan te kunnen, en meer... dat kan ik haast niet begrijpen. 

Je momenten -al is het stil- te viéren.

Vieren. Van binnen. Dát vind ik belangrijk. Ook al lijkt je werk misschien niets zeggend, klein en onbelangrijk in de wereld, wanneer je levendigheid doorgeeft in dat wát je doet, is het belangrijk. 

En 'belangrijk' is belangrijk.

Gradaties zijn er denk ik niet echt. Gradaties zijn vergelijkingen die op een ander niveau gewoonweg niet bestaan. 

Guus & Quirine vertellen iets over Knowmads..

Koken. Vieren.

Over een paar dagen heb ik het geluk de catering te doen op de 'peer value conference'. Een conferentie waar ik sowieso heen gegaan was, omdat het een event is wat me totaal interesseert. Nu had ik gister een afspraak met één van de jongens in mijn team. Hij stelde voor zo veel mogelijk gesneden groente en salade te gebruiken.Omdat het gewoon zó veel werk is alles samen, en dit ons time-wise enorm kan schelen. Dat het het extra geld waard is. 'Yes, you have a point', antwoorde ik. Maar een paar uur later dacht ik bij mezelf: 'nee.'


'Nee!'


Ik herinnerde me een tijd waar ik veel van geleerd heb. Het was een tijd (zo'n twaalf jaar) dat ik veel Eritrese feesten meemaakte. De feesten zelf, maar ook de voorbereidingen. Bijvoorbeeld bruiloften. Dat waren me feesten! Honderden mensen, soms leek het de halve Eritrese gemeenschap hier in Nederland. Maar werd er een cateringbedrijf ingehuurd? Nee! Twee dagen ervoor werd er samen ingekocht, gesneden en gekookt. Hard werk, maar zo gezellig! Tot in de diepe nacht stonden er grote pannen op het vuur bij zoveel mensen! En werd er al gesprekken voerend en gelachen, ondertussen schillend, snijdend en hakkend.


Dat zijn herinneringen die ik in mijn werk als 'cateraar' mee neem. Er gaat heel veel in het eten! Het is niet alleen een mooi, goed in elkaar, fancy gerecht voorschotelen. Nee! Het 'hoe-je -het-doet', daar gaat het ook vooral om. De Eritrese feesten en het eten is zo veel fijner wanneer je weet hoe het gemaakt is, en door wie. Of het al 'vierend'gemaakt is, of met stress.

Ik kijk enorm naar volgende week uit. Twee dagen in de Stopera een geweldig evenement kunnen faciliteren; wow! Reken maar dat ik het al vierend ga doen. Geen zakjes voorgesneden groente, hoe goed het ook bedoeld was. Maar keihard werken. Keihard, maar blij! Keihard; want het worden een paar lange dagen en korte nachten, maar..ze worden gezellig, alvast 'voor-vieren' van de dagen waar ik naar toe werk! Het feestje wat we met z'n allen maken daar!